Pranzo

In november was ik op een druilerige vrijdag in Pisa op zoek naar een trattoria om te lunchen. Zelfs buiten het seizoen ben ik altijd op zoek naar een plaats waar geen toeristen zijn en zelfs in november kan dat in Pisa best lastig zijn. Maar wandelend via de Piazza di Martini della Liberta met haar prachtige standbeeld Statua al Granduca di Pietro Leopoldo I (een prachtig vormgegeven en rustig plein, omzoomd door hoge bomen), kwam ik uit bij de Porta a Lucca, waar doorheen je buiten de stadsmuur komt. Daar ligt ristorante "da Mario" en daar viel mijn keuze op. Binnenkomend in een ontvangstruimte met aan het eind de eetzaal, met gewelfd plafond, en eenvoudig ingericht, kleedjes op de tafels, lampjes aan de muur, maar zoals zo vaak gewoon groot licht aan. In het midden een ronde tafel, om gebruikte glazen en borden even af te leggen en drukdoende de dame die je de tafel wijst, de kaart geeft, brood neerzet en wijn en water geeft. Ik kies de pappardelle al ragu di cinghiale, eenvoudig, maar heerlijk en voedzaam. Geen dolce toe, maar caffe.
Tafeltjes bezet door een familie, een tweetal collega's (die 3 gangen aten!) en een paar dames op leeftijd, uit voor de lunch en eindigend met een glaasje limoncello.
Als je klaar bent, slenter je terug naar de ontvangstruimte, alwaar de oude heer (inderdaad Mario) de rekening voor je opmaakt en om op een rond getal uit te komen, de wijn naar beneden afrondt. Ik ga niemand aanraden erheen te gaan, omdat ik het graag toeristvrij hou.