Calcio

Voetbal in Italie is (bijna) heilig. Iedereen praat er over mee; de grootste krant van het land, in het roze, La Gazzetta dello Sport, staat er iedere dag bol van.

De krant ligt in ieder cafe, meestal voor de klanten gratis om in te bladeren en de rapportcijfers van de spelers op te zoeken. Zo ook in het cafe van ons dorp, en het cafe van het naburige dorp, en zo verder.

Lokaal wordt er ook gevoetbald, en hoe! Ik las in januari jl. een aankondiging op affiches verspreid in het dorp, van een wedstrijd van "onze" voetbalclub tegen een een klein clubje uit Pisa, San Prospero 1998. Belangrijke wedstrijd op zaterdagmiddag om 15.00 in het Campo Sportivo.
Daar ben ik gaan kijken.

Het was slecht weer, het Campo ligt aan het eind van een doodlopende straat en al van afstand zag ik de drukte: veel auto's geparkeerd, veel lawaai, de wedstrijd was al begonnen. Ik moet entree betalen, EUR 5, het veld ziet er echt beroerd uit en loopt aan beide lange kanten naar beneden. Niettemin was het best spannend, er werd actief en ook vrij hard gespeeld en de supporters schreeuwden het uit..
In de rust, kun je op vertoon van je entreeticket, een gratis koffie halen bij het buffet. De tijd staat hier stil.
Er is een heuse, zeer verwaarloosde tribune, wel handig in de regen. De toeschouwers zijn aller-vriendelijkst, calcio verbindt nu eenmaal altijd, ook internationaal. Ik heb er een paar nieuwe dorpsvrienden aan over gehouden.
Na de wedstrijd was iedereen in een mum van tijd weg. Niet te veel napraten, terwijl "wij" toch gewonnen hadden.

Ons cluppie is opgericht in 1922, ik kan niet wachten om het 100-jarig bestaan (mee) te vieren!